ONDER- OF OVERPRIKKELD?

Sensorische informatieverwerking gaat over hoe informatie uit de omgeving en het eigen lichaam door de zintuigen verwerkt wordt. Een kind kijkt op het bord, wiebelt op zijn stoel, kauwt op een potlood, merkt een vreemde geur op, voelt naden in zijn sok, voorbeelden van sensorische informatie die tegelijk binnen kunnen komen. Bij sensorische informatieverwerking gaat om het samenspel tussen de informatie die binnen komt, verwerkt wordt en een reactie hierop. Het ene kind raakt overprikkelt terwijl een ander kind prikkels adequaat blijft verwerken.

SENSORISCH DIEET

Door een kind te observeren brengen we de informatieverwerking in beeld en wordt een sensorisch dieet opgesteld, zodat een kind gedurende een dag die prikkels aangeboden krijgt waar hij ook behoefte aan heeft. Behandeling bestaat uit diagnostiek, verbeteren motoriek, het (co)reguleren van de binnenkomende prikkels en advisering aan ouders en school. Ook gaan we aan de slag met gedragsproblemen als gevolg van de problemen in de sensorische informatieverwerking met behulp van methodieken uit de psychomotorische therapie.

CASUS FERRY

Ferry doet alles snel, kort en hard. Een partijtje voetbal verandert in stoeien en vervolgens in vechten. Ferry heeft geen rem en kan geen dingen langs zich heen laten gaan. Ferry ziet, ruikt, hoort, proeft en voelt alles! Zo hard als hij zich uit, zo hard komt het ook bij hem binnen. Ferry heeft ADHD.

Samen met ouders kwam Ferry naar de gymzaal. Hier voelde hij zich meteen thuis. Bij de therapie heeft Ferry geleerd te herkennen wat er in zijn lijf gebeurt. Hij voelt nu dat zijn spieren aanspannen en ademhaling sneller gaat als de spanning oploopt. Dit is voor hem het sein om te stoppen en te bedenken wat de reden is dat de spanning oploopt. Door middel van de STOP-DENK-DOE methode kan Ferry weer gewoon meekomen in de klas. Hij kan zich beter afsluiten voor alles wat hij ruikt, ziet, voelt, hoort en proeft en richt zich nu op wat de juf zegt.

WAT VINDT FERRY VAN DE THERAPIE?

Ik kreeg altijd straf, moest altijd apart zitten en niemand wilde echt met mij spelen. Als mensen zeiden "daar hebben je Ferry de stuiterbal weer' dan snapte ik ze niet. Bij de therapie kon ik echt voelen hoe ik stuiterde. Ik moest een oefening doen dat ik met een tennisracket met daarop een balletje zo snel mogelijk over een wiebelig parcours moest gaan. Nou dat ging natuurlijk helemaal mis. Na een paar keer oefenen wist ik: eerst kijken naar het parcours dan diep ademhalen en dan pas lopen. Ik kan mezelf nu laten stuiteren en stoppen. Het gaafste vond ik natuurlijk dat ik de gymzaal helemaal voor mezelf had!